In Memoriam: Rust in vrede, Gerrit

This past Thursday nigth I received some news that shocked. My former supervisor had passed away in a car accident. I am still trying to grasp the fact that he is suddenly gone. Throughout my life I have mostly lost relatives I never personally met or only knew vaguely. Regardless, whether it was either of my grandparents or my former supervisor, losing someone hurts and I find myself mourning him. I felt it was only natural that in that proces of mourning I honor him with an in Memoriam post. Since I don't have any means to contact his relatives, I won't use a picture of him (for privacy and respect).

2025-06-28

Beste Gerrit, Afgelopen donderdag 26 juni had ik een gemiste oproep. Ik belde terug. En toen kreeg ik het trieste, nare nieuws te horen... Het leven had besloten dat het tijd was voor jou en jouw vrouw om niet langer bij ons te zijn. Abrupt. Geen kans om afscheid te nemen. Geen tijd om nog een keer onder het genot van een biertje op het dak terras van NEMO herinneringen op te halen van die hectische, chaotische, veeleisende (pre-COVID) jaren. Geen kans om mijn waardering uit te spreken voor die tijd samen... Het is nog steeds lastig te bevatten dat je ineens weg bent. We hebben bijna vijf jaar samengewerkt: bloed, zweet en nog meer zweet om de gast tevreden te maken/houden; de eindeloze Bidfood /Heman karren; het gepuzzel om al onze voorraden kwijt te kunnen in veel te kleine/krappe kasten en magazijn ruimtes; de vele bezoekjes naar de 5e verdieping om te zien of alle verse, handgemaakte smoothies, yogurtjes, frietjes, sandwiches, hotdogs, pizzas, flammkuchen, snack groenten en fruitsalades al klaar waren voor de verkoop. Je kwam altijd aan lopen, Bidfood vellen in de hand, hop, naar achteren, direct het Keukenpersoneel vragen hoe het ervoor stond en wat er nog allemaal moest gebeuren. Dat was dan het moment dat je hier een frietje pikte of daar een gesneden watermeloen blokje. En daarna nam je embalage karren mee naar beneden. Het kwam vaker dan eens voor dat je in de keuken friet stond af te bakken tijdens het spitsuur, omdat we de handen nodig hadden. En alhoewel je vaak aan het einde van een werkdag moest hasten om je trein te pakken, was het altijd gezellig als je tijdens een feest of reunie moment opdook. We hadden niet veel diepe persoonlijke gesprekken maar ik was onder de indruk toen je vertelde dat je bij de Marine had gewerkt; en thans ooit cold-turkey gestopt was met roken. Je vertelde weleens vol liefde over je kinderen: de term "bonus-zoon" heb ik van jou geleerd. De reorganisatie die in 2020 aangekondigd werd, was zwaar. Het raakte ons allemaal. Ook jij was aangedaan. Die ochtendbriefing zal mij altijd bijblijven: ik had je nooit eerder emotioneel meegemaakt maar het had ook iets moois. Je had hart voor de zaak. En je hield van je werk. En wat hadden we een verdomd goede team om dat werk te doen. Gerrit, ik ga je missen. Ik vind het moeilijk om te bedenken dat we nooit meer een kans krijgen om terug te blikken op onze tijd samen bij NEMO en alle leuke, gekke, frustrerende en mooie dingen die we daar hebben meegemaakt. Je was het Vadertje van onze Horeca Team. Rust in vrede, jij en je vrouw. May we meet again on the other side some day.

That's all for now, until next time!

My channels
Spotify (playlists) || Youtube (playlists) || Hearthis.at || Rank 1 Fan Blog || Symsonic1 Blog || Symsonic2 Blog

<<< Previous article

^ To Mane page

Next article >>>